تشخیص اختلال استرس پس از سانحه با تصویربرداری از مغز

به نقل از یورک الرت، اختلال استرس پس از سانحه(PTSD) نوعی اختلال روانپزشکی پیچیده است که در اثر ضربه‌های جسمی و یا روحی ناشی از حوادث و بلایا ایجاد می‌شود. از علائم آن می‌توان به  اضطراب، افسردگی و اختلالات شناختی اشاره کرد که به طور کامل شناخته شده و قابل پیش‌بینی نیستند. اگر پزشکان بتوانند پیش‌بینی کنند که چه کسانی احتمال دارد به PTSD مبتلا شوند، می‌توان روند درمان و نتایج حاصل از آن را بهبود بخشید. اکنون محققان با استفاده از تصویربرداری تشدید مغناطیسی(MRI) نشانه‌های زیستی اختلال PTSD را در مغز افرادی که دچار ضربه مغزی(TBI) شده‌اند یافته‌اند.

نویسنده اصلی این مقاله، موری استین(Murray Stein) ،پزشک عمومی و رئیس بهداشت عمومی دانشگاه سلطنتی فیزیک و جراحان کانادا(FRCPC) استاد برجسته روانپزشکی و پزشک خانواده در دانشگاه کالیفرنیا سن‌دیگو می‌گوید: رابطه بین ضربه مغزی و اختلال اضطراب پس از سانحه(PTSD) در سال‌های اخیر توجه زیادی به خود جلب کرده است زیرا مطالعات اخیر نشانه‌هایی از همپوشانی عوامل خطر و علائم بیماری نشان داده است. در این مطالعه ما از داده‌های حاصل از TRACK-TBI(مطالعه‌ای گسترده بر روی بیماران ضربه مغزی در بخش اورژانس ) استفاده کردیم. مشکل این بیماران به اندازه‌ای حاد بوده است که نیاز به انجام سی تی اسکن CT باشد.
محققان ۴۰۰ مورد از بیماران دچار ضربه مغزی را مورد بررسی قرار دادند و آنها را از نظر ابتلا به اختلال PTSD، سه ماه و شش ماه پس از آسیب مغزی ارزیابی کردند. پس از گذشت سه ماه ۷۷ نفر از شرکت‌کنندگان یعنی ۱۸ درصد احتمال ابتلا به این اختلال را نشان دادند و پس از گذشت شش ماه ۷۰ نفر از آنها یعنی ۱۶ درصد دچار اختلال اضطراب پس از سانحه(PTSD) شدند. تمام شرکت‌کنندگان پس از ضربه مغزی مورد تصویربرداری مغزی قرار گرفته بودند.

دکتر استین می‌گوید: طی دو هفته پس از آسیب به مغز از تصویربرداری ام.آر.آی استفاده شد تا اندازه بخش‌هایی از مغز که در ایجاد این اختلال نقش اساسی دارند مورد بررسی قرار گیرد. ما دریافتیم که اندازه و حجم این قسمت‌ها پیش‌بینی کننده احتمال ابتلا به PTSD سه ماه پس از آسیب به مغز است.

به طور مشخص کاهش حجم بخش‌هایی از مغز به نام کورتکس سینگولیت(cingulate cortex) در قشر پیشانی مغز و اینسولار احتمال بروز اختلال اضطرابی را سه ماه پس از ضربه مغزی پیش‌بینی می‌کند. این مناطق مسئول تنظیم انگیختگی، توجه و احساسات است. تصویربرداری از این بخش‌ها شش ماه پس از حادثه نتوانست PTSD را پیش‌بینی کند.

این یافته‌ها مطابق با مطالعات قبلی است و نشان می‌دهد اندازه این مناطق مغز در افرادی که دچار اختلال اضطرابی هستند کوچک‌تر است. مطالعات نشان می‌دهد که کاهش حجم قشر مغز ممکن است یک عامل خطر برای ابتلا به PTSD باشد.

روی هم رفته یافته‌ها نشان می‌دهد که افزایش حجم مناطق قشر مغز می‌تواند باعث جلوگیری از ابتلا به اختلال اضطرابی شود.

دکتر استین می‌گوید: اگرچه تفاوت نشانه‌های زیستی مغز این افراد با دیگران هنوز شواهدی کافی ارائه نمی‌کند که بتوان از آن برای درمان‌های بالینی استفاده کرد اما این یافته‌ها راه را برای مطالعات آینده هموارتر می‌کند تا با دقت بیشتری در مورد این موضوع مطالعه کنیم و چگونگی کمک به این مناطق مغز و یا محافظت از آنها در برابر ابتلا به بیماری‌های روانی مانند اختلال اضطرابی را بیابیم.

کامرون کارتر(Cameron Carter) پزشک و سردبیر مجله "روانپزشکی بیولوژیک: علوم اعصاب شناختی و تصویربرداری عصبی"(Biological Psychiatry: Cognitive Neuroscience and Neuroimaging) در مورد این تحقیقات می‌گوید: "این مطالعه‌ی بسیار مهم که با استفاده از "ام آر آی" انجام گرفته است ما را یک قدم به درک بهتر علت ابتلای برخی از افراد به اختلال اضطرابی پس از ضربه مغزی نزدیک و همچنین مقدمات تحقیقات آینده را فراهم می کند تا با استفاده از تصویربرداری مغزی احتمال خطر ابتلا به این اختلال را پیش‌بینی کنیم و مداخلات درمانی را برای کاهش اثر سانحه آغاز کنیم.

منبع : میگنا